Campinglife in Mission Beach

Helaas, aan alle goede dingen komt ‘n eind en zo ook aan onze heerlijke 2 dagen in Palm Cove in ons huisje onder de palmen aan het strand. Als er iets van ‘n paradijs bestaat dan zal het er ongetwijfeld zo ongeveer uit zien denken we.

Voor vandaag stond er een ritje van zo’n twee uur rijden op het programma, van Palm Cove naar Mission Beach weer een slordige 150 km verder naar het zuiden. Ik had beter moeten weten, maar bijna een jaar geleden geboekt; gemeubileerde stacaravan op een camping vlak aan zee voor maar €90 is achteraf gezien vragen om problemen😬. Van te voren moet misschien gezegd worden dat wij allebei geen campingmensen zijn, maar de vorige camping in Palm Cove was ons ook hartstikke meegevallen.

Nou, dit was een totaal ander verhaal,...onze worst nightmare zo gezegd kwam uit! Vreselijk, vreselijk! Alle clichés die er over een camping maar kunnen bestaan hebben de revu gepasseerd.Vrouwen met toiletrollen en krulspelden in op weg naar het toiletgebouw, mannen met de pottie-pot op ‘n karretje over de camping om de caravanplee op een zo onopvallend mogelijke manier te legen en tot overmaat van ramp was het ook nog een diervriendelijke camping want betekende dat werkelijk iedereen met een keffende viervoeter over de camping liep te paraderen. Gelukkig hadden wij nog enigszins ruimte om ons gemeubileerd caravan-geval maar we hadden uitzicht op ‘n woud van schotelantennes op de hutje-mutje op elkaar gepropte stacaravans. Ik weet, sommige mensen houden er van, maar voor ons was het de camping-hel ! 

En dan komt nog het ergste van het verhaal, de aangeprezen gratis WiFi hield in dat er 500Mb datalimiet was zonder mogelijkheid tot upgrade of bijkoop. Op was onverbiddelijk op en het was dan ook snel bekeken toen m’n foto’s automatisch werden geüpload in de cloud en de 500Mb als sneeuw voor de zon verdween. 

Gelukkig wisten we vlakbij een leuke lunchroom te vinden die juist adverteerde met gratis WiFi dus daar hebben we de rest van de middag gezeten met een lekker koud biertje en het reisblog op de iPad. Omdat we daar prima hadden gezeten ook maar meteen voor de avond ‘n tafeltje gereserveerd voor het avondeten. Prima eten, echte Australische keuken met veel vis, burgers en steaks. Omdat Australische restaurants in de regel om 8uur alweer sluiten, daarna nog maar even op zoek naar een kroegje om nog een biertje toe te nemen. Want om zo vroeg alweer op onze WiFi-loze horror camping te gaan zitten zagen we helemaal niet zitten!

Schuin tegenover het restaurant zat een kroeg die tot ‘laat’ open bleef. Nou ja, laat is relatief in Australië want om 10uur werd de laatste ronde al aangekondigd, haha! Onderwijl waren Eric en ik een potje Five Crowns aan het spelen en kwamen er een aantal Australiërs bij ons aan tafel zitten. We waren tot die tijd zowiezo de enige klanten van de kroeg dus ook niet zo verwonderlijk dat de nieuwe gasten bij ons aanschoven. De eerste was een echte Aussie van het plaatselijke Sky-dive bedrijfje die na z’n werk nog een paar biertjes wilde komen drinken. Leuke verhalen, al dan niet overdreven. Zo had hij naar eigen zeggen een keer ‘n klant van 101 jaar oud gehad die een tandem-sprong boven Mission Beach wilde maken om in het Guinness book of Records te komen. Sprong geslaagd en de beste man heeft de boel ook overleefd want hij heeft daarna nog 4 jaar in goede gezondheid geleefd.

Vervolgens schoof ook nog  de serveerster uit het restaurant van vanavond samen met haar vriend aan. Zij melde opeens dat ze het een en ander van onze gesprekken in het restaurant had kunnen volgen omdat ze haar jeugd was opgegroeid in Munchen en dus vloeiend Duits sprak en behoorlijk wat Nederlands kon verstaan. Vervolgens nog even wat in het Duits / Engels gekletst en toen werd de biertap echt afgesloten en werden we vriendelijk doch dringend verzocht om het terras bij de kroeg te verlaten..Tsja, het was tenslotte ook al bijna 10uur !