Meet Renée

Aangekomen ‘s middags in Palm Cove, snel de koffers uit de auto en even onze nieuwe achterburen voor 2 dagen begroet. Nou ja, we konden er ook niet echt omheen, 2 Australische pensionada van in de 70 uit het zuiden van het land op zoek naar wat ‘winter’ warmte. Ze zaten al 9 jaar op dit specifieke plekje op de camping te azen en eindelijk dit jaar hadden ze geluk dus ze zaten de godsganse dag voor de caravan te genieten van het verworven succes😜! Super aardige mensen verder dus helemaal niks mis mee en wij waren verzekerd dat er constant ‘n oogje in het zeil gehouden werd op ons huisje.

Omdat de temperatuur rap richting de 30 graden opliep en de zon fel scheen was de planning voor de middag om even met de auto wat boodschappen te doen in het winkelcentrum van Palm Cove en dan snel weer terug zodat we de rest van de middag op het strand konden doorbrengen..nou hoe anders zou dit gaan lopen..

Toen we terug kwamen van de boodschappen en Eric als eerste achterom liep met z’n handen vol spullen kreeg ie de schrik van z’n leven. Er zat een blonde jonge damen op onze veranda , Renée naar later bleek en geenszins van plan om ook maar enige aanstalte te maken om weer te gaan. Ze kwam nogal verward over en de verhalen die ze vertelde waren af en toe totaal niet te volgen maar we kregen al snel medelijden met haar. Renée, zover als dat wij er iets van konden bakken, 30 jaar, kind uit een heel groot, gebroken gezin en al bijna ‘n jaar op reis met d’r autootje door Australië. Ze had enorm dorst dus de literfles water die we haar hadden gegeven was binnen no-time leeg en ook de koppen thee werden in ‘n rap tempo achterover geslagen dus waarschijnlijk had ze al lang niet meer gedronken. We wisten eigenlijk niet zo goed wat met deze situatie te beginnen , maar gelukkig hadden onze achterbuurtjes de camping-tam-tam al in werking gezet en de rest van de  pensionada buren inclusief parkbeheerders op de hoogte gebracht. Het duurde dan ook niet lang of er kwam iemand van het parkje langs om te vragen of we alles onder controle hadden en als er problemen zouden komen dat we via hun onze ongenode gast met zachte hand konden laten verwijderen van het park. En ondertussen babbelde onze Renée rustig verder met d’r van de hak op de tak verhalen! 

Ons middagje strand, dat konden we ondertussen wel vergeten. We kregen steeds meer in de gaten dat Renée ook rammelde van de honger dus uiteindelijk maar gevraagd of ze met ons mee wilde naar de overkant van de straat waar toevallig een grillrestaurant/ Taverne zat met een hamburgerkaart. Ook dit ging er bij onze Renée in als zoete koek en ze zat te eten als een uitgehongerde wolf maar toch ook weer op een heel nette manier, dus het was allemaal niet echt met elkaar te rijmen. Tijdens het eten meermaals goed duidelijk gemaakt dat het na het eten toch echt de hoogste tijd was om weer te vertrekken, waar dan ook maar naartoe want van de parkmanager hadden we te verstaan gekregen dat ze onder geen beding op het park mocht overnachten en dat zagen wij ook geenszins zitten. Het kwartje viel en na een paar hele rare uren met onze ongenode gast Renée verdween ze opeens ook net zo snel als dat ze was opgedoken. In d’r autootje opweg naar Cairns of God weet waar naartoe want ook dat werd weer niet echt duidelijk..We hebben haar in ieder geval goed gewaarschuwd voor de gevaren die er kunnen zijn als je als jonge dame van begin 30 heel alleen in je autootje rondtrekt en zeker als je zomaar bij wildvreemden op het terras gaat zitten. Hoop dat alles verder goed met haar gaat en ze wat rust vind om zich weer ergens te gaan settelen want volgens mij was ze nu al op een jaar durende vlucht voor voornamelijk zichzelf, zielig.