Over de groene heuvels 🎶🚙💨⛰️

De wekker gezet zoals standaard deze vakantie op 07:00uur en net zo standaard ruim voor de wekker al wakker..hoop dat deze trend zich straks voortzet eenmaal terug in Nederland maar vrees het ergste😜. Terwijl Eric een heerlijke nacht had gehad, was Robin ‘s ochtends gebroken. Onder het matras zat in het midden een soort van plank op pootjes waardoor het daar veel hoger was en je (tenminste ik want Eric had nergens last van🤔) constant het idee had dat je er aan de zijkant uitrolde. Kussen te slap, airco niet toereikend om de kamer fatsoenlijk te koelen, cicades 🦗🦗📣🙉 die ongevraagd knoert hard ‘n  serenade ten gehore brachten net toen ik de slaap begon te vatten en tot overmaat van ramp een heftige hoestbui midden in de nacht. Toen ik eindelijk sliep werd ik door een harde bons ruw wakker.., was Eric met z’n hoofd tegen de schuifpui aangelopen toen hij een sigaretje wilde gaan roken buiten op het terras. Hij dacht dat ik die wel open zou hebben gelaten gedurende de nacht, yer right met al die spinnen en gekko’s die we de avond daarvoor op het terras hadden gezien, dacht het niet! Kortom een heerlijke nacht voor de één en een erg kort nachtje voor de ander. Maar het chagrijn was al snel verdwenen want overal om ons heen klonken de geluiden van de vogels die ontwaakten. Dus snel de korte broek aan en gewapend met het fototoestel op pad, struinend langs het zwembad en door de tuinen van het hotel. Een grote groep van wel 50 groene papegaaien zat luid ruziënd in een boom boven het parkeerterrein. Kabaal van jewelste en de takken en vruchten uit de boom vielen je om de oren! Super leuk om zo even af te kijken. Terug op ons terrasje verse Costa Ricaanse koffie gezet en onderwijl we hier van zaten te genieten kwam er een toekan aangevlogen die precies in een boompje voor ons terras neerstreek! Zo geweldig, onze dag kon nu al niet meer kapot!

Tijdens het ochtendrondje vogels spotten waren we haar al tegen gekomen en bij het ontbijt raakten we met haar aan de praat. De dame die Robin gistermiddag op ietwat wellicht te luide toon had becommentarieerd als standaard alleenreizende backpackster met feministische inslag, met zo’n houding van ik zet de rest van de wereld wel even naar mijn hand. Bleek ze toch vloeiend Nederlands te spreken, weliswaar met een Frans/belgisch accent maar goed ik schaamde me dus kapot🫣 Ze liet echter gelukkig in niks blijken dat ze mijn commentaar van gisteren had gehoord en begon haar hele levensverhaal ongevraagd in een uitgebreide notendop te vertellen. Hoe fout kun je zitten in je eerste observatie en beoordeling van mensen.. Sandra, woonachtig in Leuven België en moeder van 2 tiener dochters. Vorig  jaar in een crisis jaar beland, scheiding en bij de jongste dochter allerlei onderzoeken omdat er mogelijk kanker in haar hoofd zat wat gelukkig na vele intensieve onderzoeken toch niet zo bleek te zijn. Zelf was Sandra hierdoor in een depressie geraakt en had ze het leven even niet meer zo zonnig ingezien. Maar gelukkig brak ook voor onze Sandra de zon weer door na alle ellende, haar ex was inmiddels weer bij haar terug om het toch nog een keer samen te proberen en ze had de boel weer een beetje op de rit. Tsja en wat doe je dan om jezelf te belonen na ‘n depri jaar? Nou in haar geval dus 14dagen in je eentje rondreizen door Costa Rica, quality time met jezelf zullen we maar zeggen. Dochters en hernieuwde lief achterlatend in België. Wij snapten het niet helemaal in ieder geval. Afgaande op de gejaagde manier van praten en de stortvloed van woorden was het voor ons eigenlijk een indicatie dat ze overduidelijk nog hartstikke midden in haar crisis zat maar goed ze vond zelf dat ze heel goed bezig was dus we hebben haar maar verder een hele goede reis gewenst en het allerbeste voor de toekomst. De wijze les voor Robin vandaag, niet meteen over iemand oordelen op het eerste gezicht want de werkelijkheid kan zó helemaal anders zijn.

Ontbijt achter de kiezen, schaammomentje weer gehad dus we konden op pad. Vandaag mochten we lekker laat uitchecken dus pas tegen 12uur reden we het parkeerterrein bij Alma de Ojochal af nadat we eerst nog een laatste verfrissende duik in het zwembad hadden genomen. De route voor vandaag, via de highway 34 en nummero 2 richting San José om vervolgens bij de grote stad San Isidro af te slaan naar de route 243 waar we gisteren ook al een gedeelte van hadden gehad. Eindbestemming, restaurant en cabinas (huisjes) Valle Encantado. Het restaurant lag pal aan de doorgaande weg, de huisjes gelukkig onder aan de heuvel daarachter zodat het verkeer eigenlijk nauwelijks te horen was in onze cabana dus hopelijk een goede nachtrust vannacht 🙏😴

De route naar Valle Encantado voerde ons steeds verder van de kust af. We lieten de drukkende warmte achter ons en verruilde deze voor..droge hitte🥵😂 De highway 2 volgde het stuk dat wij reden voor zeker 50kilometer de kronkelende Rio Grande de Terraba. Mooie brede rivier, soms met stroomversnellingen, dan weer rustig kabbelend tussen de grindbanken door. En naast de rivierbedding werd het landschap steeds heuvelachtiger en ruiger. De weg steeg steeds verder, heuvel op, heuvel af. De enige constante was het groen want groen is, was en bleef het gedurende de hele rit. Je kunt je gewoon niet voorstellen hoeveel verschillende soorten bomen en planten er wel niet zijn op de wereld. Nou ik kan je vertellen, in Costa Rica staat hier een groot gedeelte van en allemaal kriskras door elkaar! 
De lieflijke heuvels werden tenslotte heuse bergen en tegen de tijd dat we aankwamen zaten we toch al gauw weer een 1.000mtr boven zeeniveau. Zowel de temperatuur als de luchtvochtigheid hadden beiden een stapje terug gedaan dus we hebben vanavond heerlijk in relatieve koelte kunnen dineren op het terras van het Valle Encantado wegrestaurant. 
En nu maar hopen dat we de slaap dadelijk snel kunnen vatten maar dat zal vast goed komen want ik zit dit verslag nu offline te typen wegens totaal gebrek aan wifi bij ons huisje dus het is dadelijk een laatste afzakkertje toe en dan lekker tussen de lakens, welterusten allemaal!