File op de Pan-American highway

De dag van gister begon voortreffelijk. 
We werden wakker, heerlijk nagenietend over ons catamaran avontuur, wat hadden we een leuke dag op zee gehad. Ontbijtje naar binnen met een sloot aan Costa Ricaanse koffie. Daarna was het de hoogste tijd om wat belletjes naar Nederland te plegen want 5 januari is een dag die we niet zomaar voorbij mogen laten gaan ook al zitten wij in Costa Rica. Het eerste telefoontje ging dus uiteraard naar onze goede vriendin en steun en toeverlaat, Carmen van harte gefeliciteerd lieverd!😘 

Het tweede telefoontje richting Hooistraat. Want ook hier lezen we de berichten over de naderende ijstijd in Nederland na de zondvloed van de afgelopen weken, dus da’s geen goed nieuws voor Robin z’n palmkes. Het vriendelijk verzoek aan buurman Patrick, onze steun en toeverlaat in deze bange dagen, of hij zo aardig wil zijn om de meest wintergevoelige exemplaren binnen te zetten zodat we van het voorjaar toch nog kunnen genieten van een tropisch terrasje, ook in Hollanda !🌴😁

Goed, de socials gedaan, koffers weer ingepakt, sleutel ingeleverd en we konden op weg. Flinke trip voor de boeg vandaag. Helemaal van de westkust van het schiereiland Guanacaste terug naar de Pan-American highway om vervolgens verder naar het zuiden af te zakken langs de westkust tot aan Tarcoles. De Rancho Cupulín B&B is onze eindbestemming voor vandaag.
4uurtjes reistijd gaf de navigatie aan…nou hoe anders zou dat uitpakken.

Het eerste stuk ging vlot, tenminste wat er dan voor vlot doorgaat hier in Costa Rica want de maximale snelheid is ook op de snelwegen maar 90km per uur. En je moet er echt niet verbaasd van opkijken als je opeens wandelaars of fietsers op de snelweg tegenkomt en ook de bushaltes liggen gewoon aan de snelweg! Dus de keren dat je ook echt 90km kunt rijden zijn ‘n grote zeldzaamheid. We draaiden de Pan-American highway op en na een paar kilometer begon de ellende. We kwamen muurvast te staan in een monsterfile midden in de Costa Ricaanse jungle. Hadden we er in eerste instantie nog wel lol in omdat ik alle tijd had om foto’s te maken vanuit de auto, na een tijdje sloeg de verveling toe. En na 1,5uur begon de twijfel toe te nemen of we u überhaupt nog wel voor het donker op onze eindbestemming zouden aankomen. En geloof me, rijden in het donker is in Costa Rica echt niet aan te raden, tenzij je de weg al goed kent want er kan van alles in het donker de weg opschieten of je beland op de meest onverwachte momenten in een kuil in het wegdek. Nee dat was helemaal geen aanlokkelijke gedachte. Na ruim 2uur in de file die uiteindelijk ruim 15km lang was, begon het verkeer eindelijk weer te rijden. Oorzaak van alle ellende, ze waren op geheel Costa Ricaanse wijze precies tijdens de vrijdagmiddag spits op de belangrijkste snelweg van het land richting de hoofdstad San José een stukje asfalt aan het herstellen! Een enthousiaste ‘werkploeg’ waarvan er 3 daadwerkelijk aan het werk waren en er een stuk of 10 voornamelijk op hun telefoon stonden te koekeloeren. Grappig maar ook frustrerend om te zien hoe enorm inefficiënt de dingen hier soms gaan, maar goed niemand scheen zich er echt heel erg druk over te maken dus go with the flow, manaña mañana 😉

Met een vertraging van 2uur kwamen we precies met zonsondergang bij de Rancho Capulín aan. Na een hartelijk maar kort welkom door onze gastvrouw Nadine want die zat op hete kolen omdat ze met haar man uit eten wilde gaan, de koffers uit de auto gesleept en in ons nieuwe appartementos gezet. Op de eerste verdieping boven het woonhuis van Nadine, dus trappetje op maar met een grandioos uitzicht over de jungle en de rivier! 
Ondanks onze eigen waarschuwing om vooral niet in het donker hier de weg op te gaan, moesten we er toch nog op uit om ergens een hapje te eten. Gelukkig was er op 2km afstand al een restaurantje wat in ons korte welkomsgesprekje met Nadine als tip werd aanbevolen. Uiterst behoedzaam heeft Eric de auto over de stikdonkere weg terug naar de afslag van de snelweg gemanoeuvreerd en daarna was het nog maar een klein stukje tot aan wegrestaurant La Tekas. Nou onze Nadine had niks te veel gezegd, in een woord fantastisch! Tenminste als je van vis houdt dan want dat was hun grote specialiteit. Heerlijke tonijn met gamba’s gegeten en een verse browny met ijs toe, Pura vida en al het file leed is alweer vergeten.