Wat begon als een goed idee..

Gisterochtend met frisse moed aan onze dag begonnen. Bij het uitrijden van onze accommodatie werden we echter gelijk gestopt door de politie en mochten we niet verder de weg op, bleek dat uitgerekend op dat moment en op dat tijdstip de Pan-America wielerkoers bij ons langs scheurde! Toeterende politiewagens, het hele peloton en verzorgende karavaan, alles kwam in razende vaart voorbij. Eén grote happening en het hele dorp was uitgelopen dus hiermee stond ook alle verkeer vast. Met ruim 1 uur vertraging uiteindelijk maar wel met weer een bijzondere ervaring rijker onze geplande route kunnen starten.

We hadden bedacht om vandaag via, wat ons op de kaart en via internet geweldig mooi leek, de toeristische route dwars door de Orosi vallei en route 408 door het nationale park Tapanti te touren met de rental car om vervolgens door te rijden via de snelweg naar onze eindbestemming Puerto Viejo waar we om 7uur verwacht werden voor het kerstdiner.

Het weer was prachtig, zonnetje erbij, heerlijk door de Orosi vallei cruisen, deze dag kon niet meer stuk.., dachten we tenminste. Nou, niets minder waar. Het eerste stuk op de route 408 was ook helemaal fantastisch, wel vrij stijl heuvel opwaarts maar dat trok onze rental car nog prima dus niks aan de hand. We zeiden zelfs nog tegen elkaar dat we deze route moesten tippen aan Lieke&Emma voor hun reis straks door Costa Rica. Nou dames, absoluut niet doen! De weg werd namelijk van kwaad tot erger, het asfalt stopte, daarna geen gravel of puin meer en vervolgens werd ook de aarde meer modder en blubber dus het werd glibberen en glijden, zonder mogelijkheid om nog ergens te keren. Keren was sowieso geen optie meer want het verhuurbedrijf had ons met een lulsmoes wegens drukte en te weinig auto’s niet de beloofde 4x4WD meegegeven maar een lichtgewicht automaat waar we dus never nooit meer mee omhoog door de modder hadden kunnen komen. Er zat dat maar 1 ding op, verder bergafwaarts en hopen dat de weg snel weer beter zou worden. Helaas, dat zat er dus mooi niet in. Op een gegeven moment moesten we stoppen omdat de weg voor de helft was bedolven door een aardverschuiving. Eric is als chauffeur heel wat gewend, maar ook bij hem begon de twijfel nu toe te slaan want we moesten er op een of andere manier langs op zien te komen. Nadat we uitvoerig de situatie hadden verkent en de risico’s hadden afgewogen heeft Eric met ware doodsverachting met maar enkele centimeters speling de auto langs de aardverschuiving gekregen. Het hart zat ik de keel en ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als de auto ook maar iets was gaan glijden want dan was ie zo de berg af gerold 😱 

Maar gelukkig, na deze adrenaline kick werd de weg weer even beter. Heel even maar want vervolgens kwamen we op stukken met glibberende modder afgewisseld met stukken waar grote rotsen op de weg lagen, kortom; highway to hell stel ik me op deze manier zo voor. We waren nu al ruim een uur aan het strugglen zonder dat we nog echt heel veel opschoten en elke honderd meter was een schietgebedje waard. Ik door de modder iedere keer een paar honderd meter verkennen waarna ik Eric kon seinen dat hij weer een stukje verder de berg af kon komen met de auto. Op een gegeven moment kwamen er 2 motorrijders tegemoet dus uit de richting waar wij naar toe wilde. Vader en zoon bleek later, Costaricanen uit de buurt. Zij verklaarden ons compleet voor gek wat we aan het doen waren en adviseerde ons om meteen rechtsomkeer te maken omdat het volgens hun verder op alleen maar slechter werd. Nou lekker dan, want met die shitty rentalcar konden we dat wel vergeten! Dus wij met onze beste intenties bedankt voor het advies maar gezegd dat we het toch zouden proberen om door te rijden waarna we afscheid hebben genomen en vader en zoon hun weg in tegengestelde richting vervolgden.

Nadat we weer ruim een uur verder waren, glibberend en glijdend de modderweg af en ons zelf al tig keer het verwijt hadden gemaakt hoe stom we hadden kunnen zijn om zo ver op deze weg door te rijden, hoorden we de motorfietsen weer aankomen. Vader Luis had er toch een slecht gevoel over dat hij ons daar had achtergelaten en was met z’n zoon teruggekomen. Hij vertelde ons nogmaals dat het gekkenwerk zou zijn als we nog langer door zouden rijden en dat het dan onherroepelijk ergens fout zou gaan of dat we onszelf zo vast zouden rijden in de modder dat we de auto achter zouden moeten laten. We zagen nu zelf ook wel in dat dit niet meer ging dus hebben zijn hulp aanvaard. Hij hoopte dat hij een paar kilometer verderop in een gehucht iemand bereid kon vinden om ons uit onze benarde situatie te slepen. Telefoonnummer uitgewisseld en moeten beloven dat we niet weg van de auto zouden gaan totdat er hulp zou komen maar hij kon onmogelijk zeggen of dat nog voor de avond zou zijn.. nou toen begonnen we hem toch wel lichtelijk te knijpen. Kerstavond in the middle of nowhere in de Costaricaanse jungle leek ons nou niet bepaald een heel erg aantrekkelijk idee. Hoe groot was de opluchting dan ook dat al binnen het uur Luis met z’n zoon weer kwamen aangescheurd! Ze hadden een oude boer gevonden die ons er met z’n tractor wel even uit zou komen slepen. En ja hoor, niet veel later was daar het geluid van de ronkende tractor te horen en kwam de oude baas met z’n 3 zonen of knechten aan.

Inmiddels hadden wij zelf de auto tot het laagste punt aan de oever van een klein riviertje weten te krijgen maar om aan de andere kant weer omhoog te komen , daar hadden we dus echt de hulptroepen voor nodig. Ook weer super aardige Costaricanen die geen woord Engels spreken maar wel alles doen om je te helpen. Nadat de sleepkabels waren vastgemaakt zijn we aan de rit naar boven aan de andere kant van de rivier begonnen. De sleep naar boven duurde ruim een half uur en met diverse slip partijen maar dankzij de geweldige stuurmanskunsten van Eric maar ook van onze reddende engelen zijn we uiteindelijk boven gekomen op beter berijdbaar terrein. We waren onze redders zo ontzettend dankbaar, dat we ze een flinke beloning in USD hebben gegeven voor de kerst maar daar wildere in eerste instantie nog helemaal niks van weten.

Eind goed, al goed en ook dit kerstverhaal heeft dus een happy end! De weg werd beter en beter totdat we op een gegeven moment op de highway 10 richting de Caribische zee zaten en we tegen elkaar zeiden, kun je geloven dat we een paar uur geleden nog met doodsverachting over ‘n modderige bergweg door de jungle aan het ploeteren waren?

Met nog een klein uurtje speling ronde we de poorten van het Cariblue Beach resort binnen aan de Caribische zee in Puerto Viejo. Snel ingecheckt en onder de douche gesprongen want we hadden allebei gezweet als een otter, maar weer helemaal fris en fruitig zaten we stipt 7uur aan het kerstdiner. Feliz Navidad, fijne Kerst allemaal en de auto spuiten we vandaag wel ‘n keertje schoon!