Over de cordillera de Tilarán naar Monteverde

Het afscheid nemen van onze Luis en Giovanni was nog niet zo maar gedaan. Na een hele afscheidsceremonie en plechtige belofte dat we ooit weer terug zouden komen, laatste aai over de bol van de hond en knuffel voor de huispoes, konden we eindelijk onze auto inklimmen en vertrekken. Tot aan de straat werden we uitgezwaaid dus of ze waren heel erg blij dat we eindelijk vertrokken, of vonden het oprecht jammer dat we weer moesten gaan.  Wij gaan voor optie 2 😉

Ondertussen viel de regen, weliswaar nu als constante miezer, nog steeds onafgebroken uit de lucht. Heerlijk, denk je dat K☔️weer in Nederland te ontvluchten, zit je hier ook voor 24uur in de nattigheid. Nou ja, regen met 28graden voelt toch anders dan met 10graden in Nederland en je kunt tenminste gewoon je korte broek en t-shirt aanhouden. Maar de buienradar had beter weer beloofd gaandeweg onze route van vandaag dus daar hadden we onze hoop op gevestigd. De route voor vandaag voerde ons van La Tigra over, of eigenlijk meer om, de Cordillera de Tilarán naar Monteverde. Cordillera is het Spaanse woord voor bergketen en dat was dus ook precies wat het was. La Tigra ligt aan de ene kant van het gebergte de Tilarán en Monteverde aan de andere kant. Hemelsbreed nog geen 40km maar omdat we helemaal om het gebergte heen moesten rijden nu een afstand van bijna 150km waar we 3,5uur over zouden gaan doen volgens de navigatie. 

Schitterende tocht dat moet gezegd worden! Heuvel op heuvel af, slingerend door de bergen met de eerste helft van de route dicht regenwoud aan weerszijden van de weg. Omdat het in eerste instantie ook nog onafgebroken regende en we bij tijd en wijle ook gewoon dwars door de bewolking / mist reden had de omgeving iets mysterieus en bijna sereen. Gelukkig hadden we de vrolijke klanken van een of andere Costa Ricaanse salsa zender op de radio om de boel nog wat op leuken. Na de ronding van het gebergte klaarde het weer opeens ziender ogen op! De bewolking brak, zonnetje kwam er weer door en de wereld zag er opeens weer een heel stuk vrolijker uit. De Cordilleras vormen een lange scheidingslijn tussen oost en west en lopen min of meer van noord naar zuid dwars midden door Costa Rica. De vochtige warme lucht vanaf de Caribische zee waardoor we de afgelopen 24uur constant in de regen hadden gezeten, werd tegengehouden door de Cordillera de Tilarán waardoor we opeens, zodra aan de andere kant van het gebergte in stralend mooi weer terecht kwamen.

Onze kant van snelweg nummero uno (1) was zo goed als verlaten dus lekker doortuffelen. Hoe anders was het in tegengestelde richting. Zowaar de eerste file gezien hier en dat op maandagmiddag op de eerste van het nieuwe jaar. Wat beter de auto’s geobserveerd, de meeste volgepakt met hele families en gezinnen en vaak ook nog volgestouwd tot de nok of zelfs tot daarboven, kon het bijna niet anders of dat deze mensen allemaal terug kwamen van de Pasific kust. Het schiereiland Guanacaste aan deze Pasific oceaan is tijdens de feestdagen een populaire strandvakantie bestemming voor veel Costa Ricanen dus deze mensen waren allemaal massaal bezig aan de terugweg. In totaal hebben we denk ik bijna 20km file in de tegengestelde richting gezien. Leuk om zo 1januari te moeten doorbrengen in een afgeladen auto onder de brandende zon.  Nee gelukkig hadden wij de vaart er goed in en konden we zonder problemen de route 606 opdraaien voor het laatste stuk naar Monteverde. 
Ik was lekker om me heen aan het kijken en voornamelijk omhoog om in de boomtoppen apen of luiaards te spotten, totdat Eric opeens abrupt op de rem trapte. Wat bleek, stak er een kapucijner aapje vlak voor ons de weg over! Hartstikke leuk om te zien, maar ging natuurlijk weer veel te snel om er een foto van te maken dus voordat ik het toestel zo ver gereed had, was de aap allang weer aan de andere kant van de weg tussen de struiken verdwenen.

Laatste paar kilometers tot aan Monteverde werd de weg wat uitdagender. In plaats van dieren langs de weg te spotten waren nu alle ogen gericht op het wegdek voor ons want er zaten nogal wat kuilen en gaten in de weg. Niet te hard rijden, aandacht erbij houden en om de gaten heen laveren dan was het verder prima te doen.

En dan de beloning van vandaag, eindbestemming Tityra Lodge! Weer een kleinschalig parkje met slechts een paar huisjes. Bleek van de dochter van een koffieboer te zijn dus de huisjes lagen ook om de koffieplantage heen verspreid en aan geld geen gebrek want alles zag er spik en span uit, super nieuw en hartstikke luxe. En dan het uitzicht! Vanaf ons terrasje, uitzicht over de vallei met schitterende zonsondergang 🤩 Genieten met een hele grote G. Voor morgenochtend gaan we de eigen koffie van de plantage proberen want die ligt uiteraard op ons te wachten als extraatje van het huis. Kunnen ons er nu al op verheugen om morgenochtend met een heerlijke bak dampende verse koffie op ons terrasje te gaan zitten, genietend van het uitzicht.